يادمه يک بار که رفتيم بانه اشتباهي از راهي رفتيم که ناشناس بود و شديدا پيچ و خم، من کمي پتانسيلِ به هم خوردنِ حال داشتم و اون قدر توي اون جاده‌ي پر پيچ و خم تو صندلي عقبِ ماشين اينور اونور پرتاب شدم که وقتي رسيديم بانه حتي نمي‌تونستم درست روي پاهام وايسم، واقعا يکي از بدترين تجربه‌هاي بيماري زندگيم بوده!
القصه پيچ و خم هم حدي داره :دي