واااااااي که من هنوز مست اين نوا ام و چگونه زماني که همه محو ميشوم ، مي توانم خط نوشته هايت را بخوانم و من محو رقص قلمت که نه محو تنها وجود به دست تو ميشوم. فاطمه فاطمه فاطمه ...

بند بند روحم از هم جدا ميشود آن زمان که ميخوانم: "تمام روزنه هاي وجود من لبريز از تابش حضور توست، فاصله من -تو به طيفي بينهايت بدل شده که هيچ جايش خالي نيست"

و روزنه هاي وجود من همه چشم به راه تابش حضورش!

و عجيب خاص شدني است هديه هاي آسماني

گاهي اين گشودگي را ميتوان به دلتنگي معنا کرد که سخت ميسوزاند ... حال پريشانم را آشفته تر کردي عزيز...