سلام . جان من يعني همين من راست مي گويد . شما واقعا لطف کرده ايد . ممنونم .

همه چيز در آن لحظه اي به پايان مي رسد

که قدم هايِ تو باز مي ايستد...

تو آن مسافري باش که در

هر گامش ترنمِ خوش لحظه جاريست...

سلام دوست خوبم کاش کامنتت رو عمومي ميذاشتي تا اين علي آقا حساب کار دستش بياد ماجراي ما با ايشون رو ميتوني توي وبلاگش و بحثي که در کامنت ها راه افتاد ببيني. (البته وقتت رو تلف نکني بهتره ) اتفاقا از روزي که پيشنهاد اون موضوع رو دادي دارم بهش فکر مي کنم تا در قالب يک اتفاق ملموس و روزمره مطرحش کنم. اما راستش الان زياد فرصت نوشتن ندارم. اومدم قم و دارم روي پايان نامه کار مي کنم و بايد سريع در عرض دو هفته عمده کارش رو انجام بدم. سر فرصت حتما يه پست محاوراتي مفصل راجع به اون موضوع مي گذارم

شعر بسيار زيبائيه!
نکته مهم اين شعر که احتمالا شما به اش دقت نکردي در بيت اخر نهفته است

برخيز پسر! خانه دريا نه همين جاست
حيف است زمين گير شوي رود نباشي

اين بيت اشاره داره که مسير دريا فقط به روي آقايون باز هست و

خانومها توي همون مرداب تشريف داشته باشند

سلام

ئـه! من هم خيلي اين شعر آقاي نجفي را دوست دارم. به جز بيت "موعود"ش که در نيامده، بقيه اش عاليست.

اين دو بيتش را از باقي بيشتر دوست مي دارم :

مرداب به آغوش خودش مي کشدت آي!
اي رود زمين خورده اگر زود نباشي
+

برخيز پسر! خانه دريا نه همين جاست
حيف است زمين گير شوي رود نباشي

کلا هم محمد حسين نجفي خيلي شاعر خوبيه. غزل هاش واقعا دلنشينند. غزل قبليش را هم که توي وبلاگش گذاشته بود خيلي زمزمه کردني بود : "يک مشت غزل در چمدان سفرم ريخت"

خيلي خوشحال شدم که با شما هم نظرم. در ضمن اجازه نمي خواهد که. از خداش هم باشد توي يک همچين وبلاگ با کلاسي شعرش نقل شود.

قشنگ بود