گاهی فکر میکنم که پدران و ماردان ما که در اوج جوانی در روزگار انقلاب می زیستند ، چه خوب زندگیی داشتند،
سرشار از آرمان و هدف و اعتقاد؛
 اینکه هر کدام چه آرمانی داشتند محل بحث فعلی من نیست، لکن آنچه که برایم مهم است،نفس آرمان خواهی و ایده آل طلبی ایشان است.
چیزی که به زندگی پر انرژی جوانی روح و طراوت میبخشد،حسی که دنیا را برای انسان قابل فتح و تغییر میکند. فکری که به زندگی جریان میبخشد ؛ دردی که انسان را بر می انگیزد ؛
دکتر شریعتی میگوید "اگر پیاده هم شده سفر کن؛در ماندن میپوسی" 
 و این حرکت را انگیزه ای به قدرت آرمان و اعتقاد میتواند ایجاد کند.
 به راستی ما در این روزگار شلوغ و پر سرو صدای امروز، چه آرمانی را در ذهن می پرورانیم؟؟ چه نیرویی قدرت حرکت و ادامه راه زندگی را به ما میدهد؟؟ نام ما در رود پرخروش آزادگان جهان جایی دارد؟؟
دردی که قلب ما را تکان میدهد چه جنسی دارد؟ روزمرگی، دنیا ،یا دردی متعالی؟؟

الهی حب لی کمال انقطاع الیک و انر ابصار قلوبنا بضیاء نظرها الیک...