بسم الله
قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى*

شنیده ام که صد و بیست و چهار هزار رسول از طرف خدای مهربان ، قلمی مقدس آوردند تا بنی آدم خود را ویرایش کند؛ هیچ کدام اجر و مزدی نطلبیدند و به وعده ظهور برگزیده بعد، روزگاری را با بنی آدم  صبورانه سپری کردند ...
اما؛ محمد - سلام و درود خدا بر او و خاندان پاکش باد – امر شد به ابلاغ پیامی متفاوت ... او طلب پاداش کرد ... طلب مودت ...
مودتی که آن مهربان ترین بنده خدا برای نزدیکانش خواست و یک یکِ آنها را بارها و بارها نام برد : فاطمه ، علی ، و پسرانشان ...
او نه برای خود و نه برای نزدیکانش، که برای امتش مودت خواست؛
او هدایت خواست و ما غافلانه کردیم آنچه کردیم ... کل یوم عاشورا !
وقتی زیارت منقول از حضرت باقر علیه السلام ( عاشورا ) را میخوانم در بیان لعن هایش میترسم و میلرزم ...
اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد و آخر تابع له علی ذلک ...
آیا من در حق آل محمد، در حق مهدی منتظَر ، ظلم نکرده ام ؟؟ آیا غم غربتش را نیافزوده ام ؟؟ آیا سبب تاخیر ظهورش نشده ام ؟؟
پناه بر خدا ...

دلم بین خوف و رجا در هروله است ... تنها سبب دلخوشی ام حدیث پیامبر رحمت است که فرمود :
الا و من مات على حب آل محمد مات شهیدا. الا و من مات على حب آل محمد مات مغفورا له. الا و من مات على حب آل محمد مات تائبا ... **
اشهد ان احبکم یا موالیَّ

--------
* سوره شوری ،آیه 23
** تفسیر فخر رازی