دنیا پر از جنگ و خشونت شده؛

از افغانستان که هنوز بمب گذاری و کشتار امری عادی در زندگی مردمه
تا پاکستان که فعالیت های تروریستی طالبانش هنوز هم موافقانی داره
تا بحرین و انفجار ها و دستگیری ها
تا کویت که علی رغم مشی میانه اش از حملات انتحاری بی نصیب نیست
تا عراق که اصلن سالهای آرامشش رو به یاد ندارم
تا عربستان و وضعیت اسف بار اقلیت ها و حالا هم مرزهای غربیش
تا یمن و قرار های آتش بستی که هیچ وقت بهشون عمل نمیشه
تا مصر و درگیری های صحرای سینا
تا ترکیه و جنگ با کردهای در حال قدرت پیدا کردن
تا سوریه و آشوب و جنگ خونین چند ساله
تا غزه و پیدایش داعش و کل کل با حماس
تا فلسطین و اشغال و درجه بندی شهروندان و تعدی به نمازگزاران مسجد الاقصی
تا لبنان و بحران همیشگی انتخاب رئیس جمهور و مرزهای نا امن
تا بوسنی و رنج های پایان ناپذیر مسلمانانش

تا درگیری های گاه و بیگاه گروه های اسلام ستیز اروپایی و امریکایی با مسلمانان

تا مسلمانان ظلم کشیده در شرق؛ هند و میانمار و ...

الان که بزرگترین مشکل عالم مظلومیت اسلامه 

بزرگترین مشکل من چیه؟

خواندم که در تاریخ آمده در شام ولادت امام حسن مجتبی (ع) افرادی دور خانه پیامبر جمع شدند و ندا سر دادند :
ماجینا، ماجینا، لولا الحسن ماجینا
و از رسول خدا عیدی گرفتند...

همین اتفاق به یک رسم در میان اعراب خوزستان، عراق، امارات، کویت، بحرین و شرق عربستان(احسا و قطیف) تبدیل شده.
اکنون در شام پانزدهم رمضان کودکانی به ذوق دریافت هدیه با شعرخوانی در کوچه ها میگردند و میگویند : گرگیعان، گرگیعان، الله ایخلی الرضعان*

و اینچنین است که قره العین رسول، روشنی ماه بدر را دوچندان میکند و شادی و سرور این شب مهتابی را مضاعف.

و من همچون کودکی مشتاق دم گرفته ام و به یاد کوچه های مدینه میخوانم :
عطونی الله یعطیک؛ الله ایخلی اولیدک؛ یا رسول الله

-------------

*برخی معتقدند کلمه گرگیعان یا قرقیعان شکل تبدل یافته قره العین است.