افراد بسیاری هستند که دینداری برایشان مهم است، دغدغه است، دوست دارند انسان های متدینی باشند. و در این راستا تلاش میکنند.

اما بین متدین به نظر آمدن و متدین بودن تفاوت ها است.
هر عمل و یا نظر دینی وزن مخصوص به خود را دارد.
و برای رسیدن به فلاح باید به این وزن ها آگاه بود.
زیرا انسان ناگزیر از انتخاب در بزنگاه های گوناگون زندگی است.
باید دانست آیا مرجح هایی که عامل برگزیدن ها و انتخاب ها هستند پشتوانه ای حقیقی دارند؟ مورد تایید دین هستند؟

تاریخ ثابت کرده است انسان های رستگار این مرحج ها را خوب شناخته اند...

یکی از این مرجح ها کرم است...
برخورد کریمانه، حفظ کرامت ذاتی و کسب کرامت اکتسابی برای انسانی که دغدغه دین و کمال و تعالی دارد لازمی است لاینفک.

آیات و احادیث متعددی در این باره موجود است؛
اما آنچه دغدغه این روزهای من را جهت میدهد این کلام گوهر بار مولایم است که فرمود:
«من الکرم بکائه علی ما مضی من زمانه وحنینه إلی أوطانه وحفظ قدیم إخوانه»؛ 
از بزرگواری و کرامت است: گریستن [انسان] بر زمان از دست رفته‌اش و اشتیاق او به زادگاهش و حفظ کردن دوستان و برادرانش. 

اندیشه در مقدمات و لوازم این سه پارامتر، فکر و دلم را پر میدهد به آستان مولای بی مانندم علی(ع)
تا سر تواضع به پیشگاهش بساید و طلب توفیق در عمل کند...
قلبم را آرام میکند و قدم هایم را بر جاده های لغزنده و سرد این روزها استوار میگرداند.

--------------
خدا را به جهت شاگردی این مکتب شاکرم.
مقاله ای مفید در این راستا