همیشه از زهد و وارستگی ابوذر گفته اند و شنیده ایم. خصلت نیکویی که پیدا کردن آن در این روزگار بسیار دشوار است.

ابوذر را یکی از ارکان اربعه اسلام دانسته اند و در زهد و فروتنی به عیسی مسیح تشبیه کرده اند؛
بیشترین عبادت او را تفکر دانسته اند و آسمان بر راستگوتر از او سایه نیانداخته است. 
فردی که پیش از اسلام به دین حنیف ابراهیم بود و از ربا و شراب دوری میگزید.
کسی که پیامبر وی را از اهل بیت دانست و بعد از او پیرو راستین علی(ع) بود. 
کسی که پیامبر هرچه برای نفس مبارک خود دوست میداشت، برای وی هم میخواست...

و در عین حال او را از ریاست و مال یتیم برحذر داشت. و این همه با هم جمع بودند. همه توانمندی ها و ناتوانی ها. زیرا ابوذر یک انسان بود؛ کسی که در مسیر تعالی و کمال تلاش میکرد، و نه کسی که بر قله های مرز محال ایستاده باشد!

جامعیت اسلام، تکالیف متناسب با وسع، توجه پیامبر به تیپ شخصیتی صحابه؛ همه و همه علاقه و ارادت مرا به اسلام فزونی میبخشد.

و هر روز که میگذرد به عقل محور بودن اسلام محمد(ص) بیشتر پی میبرم و از این بابت خدا را شاکرم.

درود خدا بر رسول الله و آل مطهر و اصحاب بلندمرتبهء ایشان.

-----------

منابع: امالی و رجال طوسی، بحار، خصال و کافی
مطالب قابل تاملی هم در کتاب داستان راستان استاد مطهری دربارهء ایشان نوشته شده است.