روزهای سرشار از رفاقت کم نداشته ام؛ رفاقت با کسانی که از عمق جان دوستشان دارم و از بودن با ایشان لذت برده ام.
حتی اگر دست زمانه دیدارها و گلگشت هایمان را کم کرده باشد، آنقدر خاطرات دلپذیر دارم که در وقت بی حوصلگی، مرورشان به کمکم بیاید و عطری خوش در فضای رخوت زدهء ذهنِ دچار روزمرگی ام بدمد.
از میان آن خاطرات و عطرهای به یادماندنی برخی لحظات شکوه بیشتری دارند؛ لحظاتی که من ایشان را به خصوصی ترین و درونی ترین لایه های پنهان وجودم راه داده ام، حتی اگر بیم آیندهء نامعلوم و پیدا شدن جوهری شگفت از وجود ایشان در تقلب احوال و روزگار، دلم را لرزانده بوده باشد، با شجاعت تمام میزبانی این مهمانانِ عزیزِ "آن" لحظات زندگی ام را قبول کرده ام.
اما شکوه این تجربه وقتی دوچندان می‌شود که رفیقم نیز مرا به درون دلش دعوت کند و دیدوبازدیدمان تکمیل شود...
یادآوری چنین ارتباطی همیشه برایم بشکوه و دوست داشتنی است.
حتی اگر دست روزگار میان ما فاصله بیاندازد، من تا همیشه به "آن" دیدوبازدید وفادار میمانم.
پاینده باد رفاقت
----------
برای ماندگارشدن حسِ خوب دیدوبازدید آخرهفته من و " تو"
