از گذشته پرسید؛
روزهایی که علی رغم سپری شدنشان برایم جاری هستند؛ پرحادثه و غمبار.
بعد از شنیدن پاسخم با همان صدای گرم و طمئنینهء همیشگی اش گفت باید "هنر از دست دادن" را بیاموزم...

و او
نمیدانست درک از دست دادن فی نفسه، آنقدر دشوار است که پذیرفتنش را برایم محال میکند؛
نمیدانست این هنری که آموختنش را ضروری میداند، از نظرمن نتنها هنر نیست بلکه شکنجه ای تلخ است.
نمیدانست از دست دادن های زودهنگام و مکرر توان و صبرم را کم کرده است؛

و من
دچار این فکر شده ام که شاید راست می گوید؛ 
مگر نه اینکه زینب(س) بعد از گذراندن مصیبت هایی بدان عظمت، از رویت زیبایی گفت؟*

لابد از دست دادن را هنری است که من نیاموخته ام؛
کسی چه میداند؟!
شاید برنامهء جدید زندگی من، آموختن این هنر است؛

"هنر از دست دادن" 

------------
* ما رایت الا جمیلا