میگفت یک زن هرگز نبایدوقت داشته باشد، باید دائم کار کند وگرنه به محض اینکه بی کارشود به عشق فکر خواهد کرد...
اما من در اوج شلوغ ترین روزهایم به یاد عشق میافتم!
وقتی مجبورم قبل از طلوع از خانه خارج شوم و ساعاتی پس از غروب خسته و غبارآلود به خانه برگردم،
وقتی در مقابل آینه ای که وجودش را فراموش کرده بودم میایستم و نگاهم با چشمان بی فروغ "من" تلاقی میکند،
وقتی نیمه شب به صدای محزون تنبور عربی دل میسپارم،
صدای زمزمه هایم را میشنوم که:
چه غریب ماندی ای دل،
نه غمی، نه غمگساری
نه به انتظار یاری،
نه ز یار انتظاری...
گویی تنها حس ملائم با نفس آدمی، حس عشق است که فقدانش را هیچ مشغله ای پر نمیکند!
