چشم ها موجودات عجبی اند...
در روز ورود ما به این دنیای روشن، باز میشن؛
در هنگام طلوع خورشید شاد میشن؛
در یک تلاقی عاشقانه برق میزنن؛
در تلاطم ایام، سرد و بی فروغ میشن؛

و در روز وداع، گرم و خیس...
پر از اشک؛ تار و سنگین
انگار باید همه غم ها و حسرت ها رو فریاد بزنن
و جاری میشن تا غم، دل رو از پا درنیاره...

تا بشه به هر زحمت و سختی هم که شده، ادامه داد...

چون باید ادامه داد.

و یبقی یاسمین ابیضا، مهما خانته الفصول