بیکرانِ شب وقتی بکر و عمیق باشد بهترین بال را برای پرواز دل آدمی فراهم می آورد.
شب هنگام، وقتی تنهایی و سکوت به شب پیوند میخورد، چشم به ستاره ها می دوزی؛
دلت می لرزد وقتی به یاد می آوری که این آسمان لایتناهی را پایانی متصور نیست.
در سکوت جاری بر این همه تاریکی، ستارگان درخشان را می شماری؛
و در بین این همه زیباییِ مخمل گون، آرامشی را پیدا میکنی که تنها با یاد خداوند در دل آدمی پدیدار میشود.
و آنگاه احساس میکنی ایمانت به آسمان شب پیوند خورده.
 و فکر میکنی که خدا،
خداوند علی اعلی،
با"یکون"ی این وجود عظیم را از عدم آفرید؛ 
خلقتی بدیع و جمیل.صدای تپش قلبت را رسا تر از همیشه میشنوی؛
و هنگامی که ذکر "سبحان الله" بی اختیار بر لبانت جاری میشود معنای آرامش را با تمام وجودت درک میکنی...

------------------
فانما یقول له کن فیکون
این روزها که گذشت و این شبها که سپری شد، اهتمام ویزه ای داشتم به آشتی دادن مردمی که گرفتاری های زمینی آنقدر مشغولشان کرده که آسمان بالای سرشان را فراموش کرده اند.
ببخشید که خیلی وقت نبودم.