قال صادق (ع) عند فناء الصبر یأتی الفرج
و من وقتی بی تاب شدم به درگاهت بار یافتم  ...
بالاخره شاه کلید اذن یافتن را پیدا کردم... بی تابی... فنای صبر  ...
وقتی تمام روحم و همه لحظاتم خواستن شد، اذن به دخول دادند...
نه به لیاقت نداشته؛ که به بزرگی و کرم همیشگی خودشان راهم دادند تا راه را گم نکنم...

هنوز عطر خوش نسیم سحرهای حرم مشامم را آکنده است؛
هنوز رویای شیرین قدم زدن در آستان ملکوتی اش پیش چشمانم است؛
هنوز دلتنگی بازگشتم کمرنگ نشده؛ و هنوز زمزمه میکنم:
شوریده و شیدای تو ام
شیرینی رویای منی
تا به قیامت پای تو ام... کاش ...
دین منی دنیای منی

کاش یاد این مهمانی همیشه در قلبم زنده بماند...
کاش مقیم حرم شوم...
کاش مرا بازگشتی نبود...

صبا از عشق من رمزی بگو با آن شه خوبان
که صد جمشید و کیخسرو غلام کمترین دارد
و گر گوید نمی‌خواهم چو حافظ عاشق مفلس
بگوییدش که سلطانی گدایی همنشین دارد