بهار است و بارش بارانهای ناگهان...
بهار است و طراوت موج زننده در میان شاخساران...
بهار است و عطر خوش تازگی گیاهان...
و من بهار را حس کردم...
باران بارید و لبریز از اشتیاق
در میان سرسبزی درختان ریه هایم را از عطر بهار پر کردم و به سرسرای خداوند وارد شدم...
و مگر نه آنکه سالکان را ندا می آید در سلم وامنیت وارد شوید
که آغوش الهی امن ترین پناهگاهان است؟!
------------
عاشق همه وقت مست و رسوا بادا
فرقی ندارد
زن دیروز باشی و دغدغه هایت در بهتر شوهر داری کردن و پرورش اطفالت منحصر شود، به فنون و مهارت های کدبانوگری ارج نهی و در پی کسب جایگاهی موثر در بین بانوان فامیل باشی؛
یا اینکه زنی متعلق به روزگار معاصر باشی و دغدغه هایت بیشتر از جنس علمی و اجتماعی باشد، ترفیع شغلی و درسی را هدف قرار دهی و در کمیسیون های ملی و بین المللی امور بانوان فعال باشی؛
آنچه زنانگی یک زن را زیبا و شایسته ستایش میکند، نجابت اوست.
یک زن چه در روزگاران گذشته و چه در ایام معاصر، با نجابتش ارزش میابد و محترم میشود. او باید اسوه ای نیکو در زندگی برگزیند و تعالیم وی را به خوبی فراگرفته، به کار بندد.
عموم زنان این مرز و بوم در گذشته اگرچه از حقوق شهروندی خاصی برخوردار نبودند و فعالیت های گستردهء اجتماعی نداشتند اما، فرمانروایان خانه های خود بودند. خانه هایی که بعضا پرجمعیت و پر رفت و آمد بود و می توانست در حکم یک جامعه -ولو کوچک- قرار گیرد.
در بین بانوان معاصر نیز هستند زنانی که با وجود داشتن آگاهی بالا از حقوق قانونی و شهروندی خود و علی رغم داشتن حضوری موثر و پویا در جوامع بزرگ امروزی، فراموش نکرده اند که این از نجابت یک زن است که اعتراضات، حق طلبی ها، پریشانی ها و خواسته هایش را نه با پرخاش و جنجال و نه به روش های مردانه و یا در دادگاه ها پیگیری کند، بلکه آنها را در حریر نجابت بپیچد و کدبانویی خود را در حل مسائلش با کمک روش هایی متناسب با روح لطیف و شان وی‍‍‍ژه اش بکار بسته و نشان دهد که زنان این سرزمین با وجود همه تغییرات و به روز شدگی های سبک زندگی، همچنان فرمانروایان خانه های خود هستند؛
خانه ای که دیوارش نه در پلاک یک کوچه و یا حدود یک شهر، که در مرزهای یک کشور و بل لبه های فضاست که مشخص میشود.
و زن این خانه همچنان از اسوه ای نیکو پیروی میکند...
------------------
زنان فرمانروایان خانه های خویش اند/پیامبر(ص)-نهج الفصاحه
در دختر رسول خدا برای من اسوه ای نیکوست/امام مهدی(عج)-بحار الانوار
امروز که قطرات باران روی صورتم نشست یاد غروب هایی افتادم که دعای باران میخواندم؛
دعا میخواندم که باران بیاید...
که "تو" بیایی...
و اکنون باز بهار آمده، عید آمده، باران میبارد و تو نیستی؛
بهارهای بدون "تو" برای که و برای چه شکوفه میزند؟
جوانه های تازهء درختان چرا سبز میشود؟
این دلتنگی های بی "تو"
این عیدهای بی "تو"
کی به پایان میرسند؟
بگو تا کی باید زیر باران، نبودنت را اشک ریخت؟ آمدندت را دعا کرد؟
الی متی احار فیک؟
-------------------
بعد نوشت : آسمان امشب پر است از ستاره های پرفروغی که بعد از باران چشمک زن شده اند؛
اما
تو ماه من شده ای کهکشان نمیخواهم...
