بهار است و بارش بارانهای ناگهان...
بهار است و طراوت موج زننده در میان شاخساران...
بهار است و عطر خوش تازگی گیاهان...
و من بهار را حس کردم...
باران بارید و لبریز از اشتیاق
در میان سرسبزی درختان ریه هایم را از عطر بهار پر کردم و به سرسرای خداوند وارد شدم...
و مگر نه آنکه سالکان را ندا می آید در سلم وامنیت وارد شوید
که آغوش الهی امن ترین پناهگاهان است؟!
------------
عاشق همه وقت مست و رسوا بادا
فرقی ندارد
زن دیروز باشی و دغدغه هایت در بهتر شوهر داری کردن و پرورش اطفالت منحصر شود، به فنون و مهارت های کدبانوگری ارج نهی و در پی کسب جایگاهی موثر در بین بانوان فامیل باشی؛
یا اینکه زنی متعلق به روزگار معاصر باشی و دغدغه هایت بیشتر از جنس علمی و اجتماعی باشد، ترفیع شغلی و درسی را هدف قرار دهی و در کمیسیون های ملی و بین المللی امور بانوان فعال باشی؛
آنچه زنانگی یک زن را زیبا و شایسته ستایش میکند، نجابت اوست.
یک زن چه در روزگاران گذشته و چه در ایام معاصر، با نجابتش ارزش میابد و محترم میشود. او باید اسوه ای نیکو در زندگی برگزیند و تعالیم وی را به خوبی فراگرفته، به کار بندد.
عموم زنان این مرز و بوم در گذشته اگرچه از حقوق شهروندی خاصی برخوردار نبودند و فعالیت های گستردهء اجتماعی نداشتند اما، فرمانروایان خانه های خود بودند. خانه هایی که بعضا پرجمعیت و پر رفت و آمد بود و می توانست در حکم یک جامعه -ولو کوچک- قرار گیرد.
در بین بانوان معاصر نیز هستند زنانی که با وجود داشتن آگاهی بالا از حقوق قانونی و شهروندی خود و علی رغم داشتن حضوری موثر و پویا در جوامع بزرگ امروزی، فراموش نکرده اند که این از نجابت یک زن است که اعتراضات، حق طلبی ها، پریشانی ها و خواسته هایش را نه با پرخاش و جنجال و نه به روش های مردانه و یا در دادگاه ها پیگیری کند، بلکه آنها را در حریر نجابت بپیچد و کدبانویی خود را در حل مسائلش با کمک روش هایی متناسب با روح لطیف و شان وی‍‍‍ژه اش بکار بسته و نشان دهد که زنان این سرزمین با وجود همه تغییرات و به روز شدگی های سبک زندگی، همچنان فرمانروایان خانه های خود هستند؛
خانه ای که دیوارش نه در پلاک یک کوچه و یا حدود یک شهر، که در مرزهای یک کشور و بل لبه های فضاست که مشخص میشود.
و زن این خانه همچنان از اسوه ای نیکو پیروی میکند...
------------------
زنان فرمانروایان خانه های خویش اند/پیامبر(ص)-نهج الفصاحه
در دختر رسول خدا برای من اسوه ای نیکوست/امام مهدی(عج)-بحار الانوار
درد واقعی آن است که در میان مدعیان عقلانیت هیچ اثری از عمل عقلانی دیده نشود.
تئوری های تفاوت نظر و عمل را باید سرمه دیدگان کرد وقتی مدرسین برخی نظریات، دورترین افراد نسبت به عمل بدان نظریه اند.
بوی متعفن دو رویی و دوو رنگی روح را مجروح و خاطر را مکدر میکند.
این مواجهاتِ غیر ملائم اند که آه از نهاد روح حقیقت جو و حقیقت دوست آدمی بلند میکنند.
هراسان از آن روزم که این هم مسیری اجباری و مقطعی، منجر به همرنگی و همراهی شود!
پناه بر خدا از آن مصیبت...
اگر روزی فرا رسد که زبان در دهان بچرخد و مفاهیم بلند شریعت و عقلانیت را فقط بیان کند
آن گاه که انانیت و خودخواهی هیچ مجالی به دست ندهد تا آن علوم و نظریات به زیور عمل آراسته گردند و
عینیت بیابند!
و من،
سالکی که روزگاری در مسیر کسب معارف و آگاهی از نظریات و پرورش عقلانیت، جهد ها میکرد
و سختی ها را به جان میخرید
تبدیل به سخنگویی شوم که الفاظ را دستمایه فربه سازی دنیا و نفس خود کند
پناه بر خدا از آن روز...
که عنوان شب و ظلمت بر آن زیبنده تر است.
افراد بسیاری هستند که دینداری برایشان مهم است، دغدغه است، دوست دارند انسان های متدینی باشند. و در این راستا تلاش میکنند.
اما بین متدین به نظر آمدن و متدین بودن تفاوت ها است.
هر عمل و یا نظر دینی وزن مخصوص به خود را دارد.
و برای رسیدن به فلاح باید به این وزن ها آگاه بود.
زیرا انسان ناگزیر از انتخاب در بزنگاه های گوناگون زندگی است.
باید دانست آیا مرجح هایی که عامل برگزیدن ها و انتخاب ها هستند پشتوانه ای حقیقی دارند؟ مورد تایید دین هستند؟
تاریخ ثابت کرده است انسان های رستگار این مرحج ها را خوب شناخته اند...
یکی از این مرجح ها کرم است...
برخورد کریمانه، حفظ کرامت ذاتی و کسب کرامت اکتسابی برای انسانی که دغدغه دین و کمال و تعالی دارد لازمی است لاینفک.
آیات و احادیث متعددی در این باره موجود است؛
اما آنچه دغدغه این روزهای من را جهت میدهد این کلام گوهر بار مولایم است که فرمود:
«من الکرم بکائه علی ما مضی من زمانه وحنینه إلی أوطانه وحفظ قدیم إخوانه»؛
از بزرگواری و کرامت است: گریستن [انسان] بر زمان از دست رفته‌اش و اشتیاق او به زادگاهش و حفظ کردن دوستان و برادرانش.
اندیشه در مقدمات و لوازم این سه پارامتر، فکر و دلم را پر میدهد به آستان مولای بی مانندم علی(ع)
تا سر تواضع به پیشگاهش بساید و طلب توفیق در عمل کند...
قلبم را آرام میکند و قدم هایم را بر جاده های لغزنده و سرد این روزها استوار میگرداند.
--------------
خدا را به جهت شاگردی این مکتب شاکرم.
مقاله ای مفید در این راستا
نگاه به کیهان و اندیشه در آن، بی شک، انسان را فراتر از زمین و فراتر از زمان می برد؛
نگاه به کیهان فقط نگاه به یک مکان وسیعتر نیست. نگاه به ابدیت نیز هست. زمانی وسیعتر و مکانی وسیعتر.
نگاه به آسمان، نگاهی فراتر از زمین است و فراتر از زمان...
گویی ما آرزوها و امیال و رویاهای خود را در آسمان میبینیم؛
بهشتی که ما را بدان وعده داده اند، زمینی نیست در مکانی محدود و زمانی محدود!
بهشت ما به وسعت آسمان است، به وسعت کیهان است و به وسعت ابدیت است. به وسعت کیهان در مکان و به وسعت ابدیت در زمان.
این چنین است که از مرز زمین و زمان رها می شویم، با تذرو اندیشه خود، معیارهای سنجش این زمینی را در می نوردیم؛
مرزهای خیال این زمانی را پشت سر می گذاریم و بر دوش تخیل خلاق و احساس آزادی و رهائی، بال می گسترانیم.
ما به آسمان دل میدهیم و رها میشویم...
